هر کجا هستم،
باشم به درک!
من که باید بروم!
پنجره، فکر، هوا، عشق، زمین، مال خودت!
من نمی دانم نان خشکی چه کم از مجری سیما دارد!
تیپ را باید زد! جور دیگر اما...
کار را باید جست. کار باید خود پول. کار باید کم و راحت باشد!
فک و فامیل که هیچ... با همه مردم شهر پی کار باید رفت!
بهترین چیز اتاقی است که از دسته چک و پول پر است!
پول را زیر پل و مرکز شهر باید جست!
سید خندان یه نفر!
سوئیچم کو؟
چه کسی بود صدا کرد زورو؟!!!!

زندگی گل به توان ابدیت،
 زندگی ضرب زمین درضربان دل ماست،
زندگی هندسه ی ساده و یکسان نفس هاست.
هر کجا هستم،باشم،
آسمان مال من است.
پنجره، فکر، هوا، عشق، زمین مال من است.
چه اهمیت دارد گاه اگر می رویند قارچ های غربت ؟
من نمی دانم که چرا می گویند: اسب حیوان نجیبی است، کبوتر زیباست.
و چرا در قفس هیچکسی کرکس نیست.
گل شبدر چه کم از لاله ی قرمز دارد
چشم ها را باید شست، جور دیگر باید دید.
واژه ها را باید شست.
واژه باید خود باد، واژه باید خود باران باشد
چترها را باید بست، زیر باران باید رفت.
فکر را، خاطره را، زیر باران باید برد.
با همه مردم شهر، زیر باران باید رفت.
دوست را، زیر باران باید دید.

                                                     عشق را، زیر باران باید جست......

خسته ام از آرزوها ، آرزوهای شعاری
                     شوق پرواز مجازی ، بالهای استعاری

لحظه های کاغذی را، روز و شب تکرار کردن
                         خاطرات بایگانی،زندگی های اداری

           آفتاب زرد و غمگین ، پله های رو به پایین
سقفهای سرد و سنگین ، آسمانهای اجاری

                             با نگاهی سر شکسته،چشمهایی پینه بسته
خسته از درهای بسته، خسته از چشم انتظاری

                        صندلی های خمیده،میزهای صف کشیده
                                                   خنده های لب پریده ، گریه های اختیاری

                      عصر جدول های خالی، پارک های این حوالی
      پرسه های بی خیالی، نیمکت های خماری

رو نوشت روزها را،روی هم سنجاق کردم:
          شنبه های بی پناهی ، جمعه های بی قراری

               عاقبت پرونده ام را،با غبار آرزوها
                 خاک خواهد بست روزی ، باد خواهد برد باری

          روی میز خالی من، صفحه ی باز حوادث
در ستون تسلیتها ، نامی از ما یادگاری

طیاره کاغذی

کودک

باتیرو کمان چوبی اش سنگی

                        انداخت

         وبال پرنده

                             قوه جاذبه را

  باور کرد

                              وخون پرنده خاک را تر کرد

          در باغ پرنده ها

                  خزان آمده بود

در باغ پرنده ها

       خزان  

              با تیرو کمان آمده بود

بر ساقه ی گل

                        پرنده معکوس نشست

تا ساقه گل نیز شکست

   از شاخه

     پرنده بود

        که می افتاد

           پرهای پرنده

               برگ پاییز شدند

                     در باد

کودک

               باتیرو کمان چوبی اش در باغ

                    فواره سنگ بنا کرد

                             وقتی

           یک نقطه هم از پرنده در باغ نماند

            کودک طیاره کاغذی هوا میکرد!

                                                              عمران صالحی

حریر گریه ها

         می شود یک آسمان خندید ورفت

                     مثل ابری بی ریا بارید ورفت

                                  عشق را در کوچه ها فریاد کرد

                    عاشقانه در جنون غلتید و رفت

          می شود حتی صدای عشق را

                در حریر گریه ها پیچید و رفت

                                میشود در فصل پیچک های نار

                  تافراسوی افق رویید و رفت

          سوی باغ یاس های آرزو

                                  همره پروانه ها کوچید و رفت

                                                    طوبی ابراهیمی

مساحت رنج

شعاع درد مرا ضربدر عذاب کنید

مگر مساحت رنج مرا حساب کنید

خط محیط دلم را شکسته رسم کنید

خطوط منحنی خنده را خراب کنید

طنین نام مرا موریانه خواهد خورد

مرا به نام دگر غیر از این نام خطاب کنید

دگر به منطق منسوخ مرگ میخندم

مگر به شیوه دیگر مرا مجاب کنید

چو صخره های  یخ از انجماد دلگیرم

مرا به هرم نفسهای عشق آب کنید

در این درنگ طویلی که پای من لنگ است

زدست میروم ای دوستان شتاب کنید

مگر سماجت پولادی سکوت مرا

درون کوره ی فریاد خود مذاب کنید

بلاغت غم من انتشار خواهد یافت

اگر که متن سکوت مرا کتاب کنید

قیصر امین پور